مدلسازی رسوب ذوب شده ( Fused Deposition Modeling ): تکنولوژی FDM با استفاده از یک فیلامنت یا رشته پلاستیکی یا سیم فلزی کار می کند که از کویل باز شده و ماده را برای یک نازل اکستروژن تامین می کند که می تواند جریان را فعال و غیر فعال سازد. برای ذوب ماده، نازل گرم شده و با مکانیسم کنترل شده عددی ، مستقیما تحت کنترل بسته نرم افزاری computer-aided manufacturing (تولید به کمک کامپیوتر) می تواند در جهات افقی و عمودی حرکت کند. شی موردنظر از طریق اکستروده نمودن ماده ذوب شده برای تشکیل لایه ها تولید می شود چرا که ماده بلافاصله بعد از اکستروژن از نازل سخت می شود. FDM توسط Scott Crump در اواخر دهه ۸۰ اختراع گردید. بعد از اخذ مجوز برای این تکنولوژی، او شرکت Stratasys را در سال ۱۹۸۸ تاسیس نمود. نرم افزار همراه با این تکنولوژی در صورت نیاز ساختارهای پشتیبانی را به طور خودکار تولید می کند. ماشین دو ماده را توزیع می کند یکی برای مدل و یکی ساختار پشتیبان و تکیه گاه مصرف شدنی . Stratasys Inc به اصطلاح مدلسازی رسوب ذوب شده و مخفف آن FDM ، مارک تجاری داد. واژه معادل آن، ساخت با میله ذوب شده (FFF) توسط اعضای پروژه RepRap برای ارائه عبارتی مطرح گردید که از لحاظ حقوقی و قانونی کاربرد نامحدودی دارد.

زینترینگ(پخت) لیزری انتخابی: این تکنولوژی از لیزر پرقدرت برای ذوب ذرات کوچک پلاستیک، فلز، سرامیک یا پودر شیشه در توده ای استفاده می کند که دارای شکل سه بعدی مطلوب می باشد. لیزر به طور انتخابی ماده پودر شده را با اسکن سطح مقطع ها یا لایه های تولید شده توسط برنامه مدلسازی سه بعدی بر روی سطح بستر پودر ذوب می کند. بعد از اسکن هر سطح مقطع، بستر پودر به اندازه یک ضخامت لایه پائین می آید. سپس لایه جدیدی از ماده برروی قسمت بالا استفاده و پروسه(فرایند) تا تکمیل شی تکرار می شود. کل پودر دست نخورده باقی مانده و به ساختار پشتیبان و تکیه گاهی برای شی تبدیل می شود. بنابراین نیازی به ساختار تکیه گاه و پشتیبانی که بر SLS و SLA برتری داشته باشد، نیست. از کل پودر استفاده نشده می توان برای چاپ بعدی استفاده نمود. SLS توسعه و مجوزش را از Dr Carl Deckard در دانشگاه تکزاس در اواسط دهه ۱۹۸۰ تحت حمایت DARPA گرفت.

استرئولیتوگرافی ( Stereolithography ): تکنولوژی اصلی که در آن از فوتوپلیمریزاسیون برای تولید قطعه سخت و محکم (جامد) از مایع استفاده شده است، SLA نام دارد. این تکنولوژی از خمره رزین فوتوپلیمرمایع فرابنفش و یک لیزر فرابنفش برای ساخت لایه های شی به صورت یک به یک استفاده می کند. برای هر لیزر، اشعه لیزر سطح مقطع الگوی بخش برروی سطح رزین مایع را ترسیم می کند. قرارگرفتن در معرض نور لیزر فرابنفش ، باعث عمل آمدن و سخت و محکم شدن الگوی ترسیم شده برروی رزین و پیوستن آن به لایه زیرین می شود. بعد از ترسیم الگو، پلتفرم یا سکوی آسانسور یا بالابر SLA با فاصله ای برابر با ضخامت یک لایه ، به طور نوعی ۰٫۰۵mm تا ۰٫۱۵mm پائین می آید. سپس، تیغه پرشده با رزین در میان سطح مقطع قطعه از این سو به آن سو حرکت کرده و آن را مجدداً با ماده تمیز می پوشاند. برروی این سطح مایع جدید، الگوی لایه بعدی ترسیم شده و به لایه قبل ملحق می شود. شی سه بعدی کامل با این پروژه ساخته می شود. استرئولیتوگرافی مستلزم استفاده از ساختارهای پشتیبان و تکیه گاهی است که برای اتصال قطعه به پلتفرم بالابر یا آسانسور خدمت می کنن. این تکنیک در سال ۱۹۸۶ توسط Charless Hull اختراع گردید که در همان زمان شرکت ۳D Systems را نیز تاسیس نمود.